بجز از غصّه های مشکل من
چیست از روزگار حاصل من؟

نیک سرگشته ام نمی دانم
که جهان ناخوشست یا دل من

حالی از خون دل نمی گویی
شد سرشته ز خون دل گل من

جان ستاند سپهر و عشوه دهد
نیست انصاف با معامل من

وه که چون در مقام اندیشه
می چکد خون ز حال مشکل من

ز آنهمه رنجهای بی ثمرت
و آن همه سعی های باطل من

گر جهان منزل طرب گردد
سر کوی غمست منزل من