هوش مصنوعی:
عارف در دیوانش اشاره می‌کند که این تصنیف را پنج-شش ماه پس از «تصنیف شوستر» در زمستان 1329 ه.ق و در حالتی از یأس و ناامیدی سروده است. متن شامل تصاویر شاعرانه‌ای مانند باد بهاری، گل، مرغ قفس، و طبیعت است که احساسات عمیق شاعر را بیان می‌کنند. همچنین، مضامینی مانند ناامیدی، کشمکش با روزگار، و آرزوی رهایی در آن دیده می‌شود.
رده سنی:
16+
متن حاوی مضامین عمیق عرفانی و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند یأس و ناامیدی نیاز به درک بالاتری از زندگی و تجربیات انسانی دارند.
شمارهٔ ۱۱ - باد فرح‌بخش بهاری
عارف در دیوانش می‌نویسد که این تصنیف را پنج-شش ماه پس از «تصنیف شوستر» (که آن را زمستان سال ۱۳۲۹ ه.ق سروده) با «یک حالت یأس و ناامیدی» ساخته است.
باد فرح بخش بهاری وزید
پیرهن عصمت گل بردرید
ناله ی جان سوز ز مرغ قفس
تا به گلستان رسید (تا به گلستان رسید)
قهقهه ی کبک دری
بود چو از خودسری
پنجه ی شاهین چرخ
بی درنگ
زد به چنگ
رشته ی عمرش برید
تا به قفس اندرم
ریخته یکسر برم
بایدم از سر گذشت
شاید از این در پرید
کشمکش و گیر و دار اگر گذارد
کج روی روزگار اگر گذارد
پای گل از باده تر کنم دماغی
نیش جگر خوار خار اگر گذارد
این دل بی اختیار اگر گذارد
گوشه کنم اختیار اگر گذارد
ز آه دل آتش زنم به عمر بدخواه
دیده ی خونابه بار اگر گذارد
تعداد ابیات: ۱۲
۱۱۵۲
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰ - از خون جوانان وطن لاله دمیده
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
