ساقی میِ شوق ناک در ده
بر سرکش و ده به دست و سر ده

نقل از لب یار خوش تر آید
از پسته ی خویشتن شکر ده

جانی ز دهان جام بستان
بوسی به لبِ پیاله بر ده

بر دستِ گریز پای نه جام
عذرش منیوش تا به سر ده

ور پاک بخورد و جرعه نگذاشت
در حال بدو یکی دگر ده

ور مست به خانه می رود باز
تکلیف مکن برو گذر ده

مشنو ز غرامتی بهانه
گو قصه مکن دراز زر ده

ور بی نمکی بود گران جان
بر خیز و سبک سرش به در ده

تا جذب پیاله یی توان کرد
از اولِ روز ما حضر ده

ترتیب چنین نگاه میدار
گه اندک و گاه بیشتر ده

پیغام فرست سوی منظور
گو باز مجالِ یک نظر ده

با پیک صبا بگوی کای باد
ما را ز مقام او خبر ده

من بعد سخن مگو نزاری
ترکِ سخنان مختصر ده

بر یاد بساط مجلس شاه
بر خیز و شراب شوق در ده