یکی بود به نظر نیستی و هستی ما
تفاوتی نبود در خمار و مستی ما

به می‌پرست مزن طعنه زآنکه کمتر نیست
ز می‌پرستی او خویشتن‌پرستی ما

بود به دیده نادیده برگ کاه چون کوه
بلند قدر نماید فلک ز پستی ما

گذشت موسم اندوه و وقت عیش آمد
رسید نوبت ایام تنگدستی ما

عجب که روز جزا هم توان عمارت کرد
خراب‌کرده عشق است ملک هستی ما