نه هرکه مرد ازو در جهان اثر ماند
ز صد چراغ یکی زنده تا سحر ماند

ز بس که خون شهیدان ز خاک می‌جوشد
نشان پای در آن کو به چشم تر ماند

بَدم به گل که چو دل‌های بی‌غمان شاد است
خوشم به می که به خونابه جگر ماند

ز ضعف تن شده‌ام آنچنان که افغانم
درون سینه به مرغ شکسته پر ماند

کسی که جانب گلشن رود به گل‌چیدن
چو گل به ناله مرغان باغ، درماند

«قدسی مشهدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir