۲۵۴ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۷۴

کی بی توام نظاره به چشم آشنا شود؟
بنمای روی خود که مرا دیده وا شود

سوی در تو کعبه روان پی نمی‌برند
گر سنگشان به زیر قدم توتیا شود

نرگس دهد پیاله خالی به دست تو
از بس که پیش چشم تو بی دست و پا شود

یکرنگم آنچنان که به شمشیر آفتاب
باور مکن که روز من از شب جدا شود

افتد ز اضطراب دل من در اضطراب
پهلوی من، به بزم تو آن را که جا شود

بر روی دوستان به نظر زنده‌ام چو شمع
میرم، اگر به هم مژه‌ام آشنا شود

بیرون شدم ز بزم تو از حرف بوالهوس
مرغ از چمن رمیده ز رشک صبا شود
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.