هوش مصنوعی:
این شعر بیانگر غم و اندوه عمیق شاعر است که از درد عشق و جدایی رنج می‌برد. او از اشک‌های خونین، طوفان غم و بسته بودن درهای عالم به روی خود سخن می‌گوید. شاعر خود را مایه درد می‌داند و به جای التیام، بر زخم‌هایش مرهم می‌گذارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عمیق عاطفی و غم‌انگیز است که درک آن برای سنین پایین‌تر دشوار بوده و ممکن است باعث ایجاد احساسات منفی شود. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم انتزاعی مانند 'طوفان خون' و 'چشم پرنم' برای مخاطبان جوان‌تر مناسب نیست.
شمارهٔ ۳۵۹
ما در صبح طرب، ز آب و گل غم بسته‌ایم
چون کدورت، خویش را بر شام ماتم بسته‌ایم
بس که آمد جای اشک از چشم ما خون جگر
تهمت طوفان خون بر چشم پر نم بسته‌ایم
در حریم درد عشق ما، کسی را بار نیست
ما ز رشک این در به روی هر دو عالم بسته‌ایم
تا نگردد یاربی در دفع درد ما بلند
راه گردون را شب از آه دمادم بسته‌ایم
ما چو قدسی مایه دردیم، راحت عار ماست
بیشتر بر زخم خویش از مشک، مرهم بسته‌ایم
چون کدورت، خویش را بر شام ماتم بسته‌ایم
بس که آمد جای اشک از چشم ما خون جگر
تهمت طوفان خون بر چشم پر نم بسته‌ایم
در حریم درد عشق ما، کسی را بار نیست
ما ز رشک این در به روی هر دو عالم بسته‌ایم
تا نگردد یاربی در دفع درد ما بلند
راه گردون را شب از آه دمادم بسته‌ایم
ما چو قدسی مایه دردیم، راحت عار ماست
بیشتر بر زخم خویش از مشک، مرهم بسته‌ایم
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۵۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۶۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
