هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، با زبانی نمادین و پر از استعاره، به موضوعاتی مانند عشق، تمنا، رنج‌های عاشقانه و صبر در راه عشق می‌پردازد. شاعر با خطاب قرار دادن مخاطب (احتمالاً معشوق یا عاشق)، او را از رفتن به راه‌های نادرست بازمی‌دارد و بر اهمیت صبر و درک عمیق عشق تأکید می‌کند.
رده سنی: 15+ این شعر به دلیل استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، برای درک کامل نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با این مفاهیم ارتباط برقرار کنند و از زیبایی‌های آن لذت ببرند.

شمارهٔ ۴۴۲

از ره به خواهش دل شیدا چه می‌روی
گر عاشقی، به کوی تمنا چه می‌روی

در گل گرفته‌ام در و بام ترا ز اشک
دیگر به باغ، بهر تماشا چه می‌روی

بی بوی پیرهن مبر از گریه نور چشم
چون باد شرطه نیست، به دریا چه می‌روی

خواهد کشید پرده ز رخ، گل به وقت خویش
ای باد صبحدم، به تقاضا چه می‌روی

یوسف نه‌ای تو، طاقت زندانت از کجاست
بی پرده پیش چشم زلیخا چه می‌روی

دامن گرفتن تو چنان آیدم، که کس
پرسد ز آفتاب که تنها چه می‌روی

کمتر ز لاله‌ای نتوان بود در جهان
بی داغ دل، به دامن صحرا چه می‌روی

عالم ز تو خراب شد ای اشک پرده‌در
بس کن، پی برهنه به یغما چه می‌روی
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۴۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.