دل ز بیداد تو رو کرد به آبادانی
در نظر، برگ گل و لاله کند پیکانی

در تماشای در و بام تو چون مهر منیر
هر سر موی کند بر بدنم مژگانی

از بد و نیک جهان، روی فراهم نکشم
زانکه چون آینه‌ام باز بود پیشانی

سینه‌ام ترکش تیرست ازان شست و هنوز
جگرم آه کشد از غم بی‌پیکانی

در خراش جگرم حاجت ناخن نبود
پیچش آه کند در جگرم سوهانی

روی گردانده‌ای از دیدن رویش قدسی
گل بی‌رنگ ز خورشید چرا گردانی؟