هوش مصنوعی: این متن عرفانی بیانگر رابطهٔ عمیق و عاشقانهٔ انسان با خداوند است. شاعر با استفاده از استعاره‌هایی مانند آتش، نور، باغ، باران و آتش دوستی، به توصیف شناخت و قرب به خدا می‌پردازد. او از وحدانیت خدا و سوختن در آتش عشق الهی سخن می‌گوید و آرزوی وصال دوباره با معشوق حقیقی را دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی نیاز دارد. همچنین، ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل‌درک نباشد.

مناجات شمارهٔ ۱۷۱

الهی شاد بدانم که اول من نبودم تو بودی، آتش یافتنی با نور شناختن تو آمیختی، از باغ وصال نسیم قرب تو انگیختی، باران وحدانیت بر گرد بشریت تو ریختی به آتش دوستی آب و گل سوختی تا دیدهٔ عارف به دیدار خود آموختی.

گر روز وصال باز بینم روزی
با او گله های روز هجران نکنم
تعداد ابیات: ۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:مناجات شمارهٔ ۱۷۰
گوهر بعدی:مناجات شمارهٔ ۱۷۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.