هوش مصنوعی:
متن بیانگر احساس ناتوانی و بیچارگی گوینده در برابر عظمت الهی است. او از نادانی و سرگردانی خود سخن می‌گوید و از تاریکی‌های زندگی به فغان می‌آید. گوینده آرزو می‌کند که خداوند باقی بماند و او نباشد، و از این که نمی‌داند در آن روز (قیامت) چه کسی را خواهد دید، اظهار نگرانی می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از عبارات ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم یا سنگین باشد.
مناجات شمارهٔ ۲۱۶
الهی بقدر تو نادانم و سزای تو را ناتوانم در بیچارگی خود سرگردانم، روز بروز بر زیانم، چون منی چون بود چنانم، و از نگریستن در تاریکی بفغانم که بر هیچ چیز هست ما ندانند چشم بر روزی دارم که تو بمانی و من نمانم پس چون من کیست که آنروز به بینم پس ور به بینم فدایی آنم.
تعداد ابیات: ۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:مناجات شمارهٔ ۲۱۵
گوهر بعدی:مناجات شمارهٔ ۲۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
