هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از احساس درماندگی، گناه و تنهایی خود سخن می‌گوید و مانند یتیمی بی‌پدر گریان است. او از خداوند می‌خواهد که فریادش را بشنود و او را نجات دهد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که درک آن برای سنین پایین‌تر دشوار است. همچنین ممکن است مضامین مربوط به گناه و درماندگی برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامناسب باشد.
مناجات شمارهٔ ۲۱۷
الهی چون یتیم بی پدر گریانم ف درمانده در دست خصمانم، خستهٔ گناهم و از خوزشتن بر تاوانم، خراب عمر و مفلس روزگار، من آنم. خداوندا فریاد رس که از نا کسی خود بفریادم.
تعداد ابیات: ۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:مناجات شمارهٔ ۲۱۶
گوهر بعدی:مناجات شمارهٔ ۲۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
