هوش مصنوعی:
متن بیانگر احساس ناتوانی، بیچارگی و سرگشتگی گوینده در برابر عظمت الهی است. او خود را نادان و ناتوان می‌داند و از تاریکی وجود خود به فغان می‌آید. گوینده آرزو می‌کند که روزی خداوند باقی بماند و او نباشد، و اعلام می‌کند که اگر آن روز را ببیند، جان خود را فدا خواهد کرد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، برخی از عبارات مانند 'جان فدای آنم' ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامناسب باشد.
مناجات شمارهٔ ۲۳۹
الهی بقدر تو نادانم، سزای تو را ناتوانم، به بیچارگی خود سرگردانم و روزبروز در زیانم، چون منی چون بود ؟ چنانم و از نگریستن در تاریکی به فغانم که خود هستمان را بر هیچ دانم و چشم بر روزی دارم که تو مانی و من نمانم، چون من کیست ؟ اگر آن روز ببینم به جان فدای آنم
تعداد ابیات: ۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:مناجات شمارهٔ ۲۳۸
گوهر بعدی:مناجات شمارهٔ ۲۴۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
