۳۰۹ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۷

جانا ز گرد درد پر باد دامن ما
وین دلق گرد خورده صد پاره در تن ما

دل ساکنی ندارد بی خاک آستانت
ای خاک آستانت تا حشر مسکن ما

ما چشم خویش روشن دیدن نمی توانیم
تا تو نمی نشینی بر چشم روشن ما

گفتم تیغ بر کش گفتی گناه باشد
باد این گنه همیشه از تو به گردن ما

دی می شدم در آن کو آمد ندا ز هر سو
کای عاشق سر و زر مگذر به گلشن ما

دانی چه گفت عیسی با عاشقان دنیی
چندین حجاب بیند از نیم سوزن ما

شب با کمال ای تن در خواب شو که آن ماه
آید به دزدی دل بر بام و روزن ما
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.