هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی به توصیف معشوق و احساسات شاعر نسبت به او می‌پردازد. شاعر از زیبایی‌های معشوق، مانند قد و بالای او، چشم‌های بادامی و زلف‌هایش سخن می‌گوید و حتی کشته شدن به دست معشوق را آرزویی شیرین می‌داند. این متن ترکیبی از عشق زمینی و مفاهیم عرفانی است.
رده سنی: 16+ متن حاوی مفاهیم عرفانی و عاشقانه پیچیده‌ای است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات مانند 'کشتن ما' نیاز به بلوغ فکری برای درک معنای نمادین آن دارد.

شمارهٔ ۱۷۹

سرو ما را قد و بالاتی خوش است
دیدن آنه گل تماشانی خوش است

تا رخش بینیم گو بالا نمای
از آنکه به دیدن به بالاتی خوش است

از سر ما پای او شد کوفته
کوفتن صوفی چنین پائی خوش است

سری لب چشمش اشارت می کند
کانچه بادامی است حلوانی خوش است

از سر سودانیان خالی مباد
سایه زلفش که سودائی خوش است

کشتن ما گرچه او را آرزوست
آرزوی او تمنائی خوش است

گر رود سر هم مرو از جا کمال
پای بر جانی چنین جانی خوش است
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.