عشق از نام و از نشان یکتاست
بینشانی نشان مرد خداست

هر را از مقام بی رنگی
رنگی ز رنگ او پیداست

خلعت عشق نیست لایق عقل
کاین قبا بر قد دل آمد راست

دل چه و دین کدام و عقل کدام
عشق را دل کجا و صبر کجاست

بی بصیر را چه بهره از خورشید
در خور نور دیدہ بیناست

دل مرنجان ز هیچ رنج کمال
خامه رنجی که راحتش ز دواست

گر زدی جز به باد او نفسی
آن نفس نیست بلکه باد هواست

هر که در زیر پای مردان رفت
از همه دست دست او بالاست

«کمال خجندی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir