هوش مصنوعی: این متن یک شعر عرفانی است که در آن شاعر به دوست (خدا) خطاب می‌کند و از نیازمندی و فقر خود در برابر بزرگی و کرم او سخن می‌گوید. شاعر بیان می‌کند که تنها خداوند دستگیر و آگاه از رازهای دل است و هیچ کس مانند او نیست.
رده سنی: 15+ این متن دارای مفاهیم عرفانی و مذهبی عمیق است که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار باشد.

شمارهٔ ۲۶۷

نیست غیر از تو دستگیر ای دوست
دست افتادگان بگیر ای دوست

آفتابی تو ما چو ذره همه
تو بزرگی و ما حقیر ای دوست

از کریمان شود قیر غنی
تو کریمی و ما فقیر ای دوست

گرچه قلب است نقد دل بپذیر
که توئی پاره دلپذیر ای دوست

هر دلی را کجا خبر زین راز
که توئی واقف ضمیر ای دوست

با که گویم ترا که مانندی
چون نمی بینمت نظیر ای دوست

در همه ملک پادشاست کمال
تا که در دست تست اسیر ای دوست
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۶۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.