هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و عرفانی، به توصیف زیبایی‌های معشوق و تأثیرات عمیق عشق و وفا می‌پردازد. شاعر از خط و ابروی معشوق به عنوان نمادهای زیبایی و تقدس یاد می‌کند و درد عشق را مرهم جان می‌داند. همچنین، اشاره‌هایی به مفاهیم عرفانی مانند دعا، محراب، و آب بقا دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتری نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ۴۶۰
عاشقان خط ترا مشک ختا می گویند
گر خط آنست که داری نه خطا می گویند
طاق ابروی ترا گوشه نشینان جهان
قبله دعوت و محراب دعا می گویند
بیدلان زخم نرا مرهم جان می شمرند
خستگان درد ترا عین دوا میگویند
اهل مسجد که در احیا چو مسیحند امروز
پیش لعلت همه از علم شما می گویند
سالها رفت که بر بوی وفا منتظران
قصه عهد تو با باد صبا میگویند
خط سبز و لب میگون ترا زنده دلان
بلطافت خضر و آب بقا می گویند
تا برف تو گشودیم زبان پیش کمال
قدسیان بر فلک از گفته ما می گویند
گر خط آنست که داری نه خطا می گویند
طاق ابروی ترا گوشه نشینان جهان
قبله دعوت و محراب دعا می گویند
بیدلان زخم نرا مرهم جان می شمرند
خستگان درد ترا عین دوا میگویند
اهل مسجد که در احیا چو مسیحند امروز
پیش لعلت همه از علم شما می گویند
سالها رفت که بر بوی وفا منتظران
قصه عهد تو با باد صبا میگویند
خط سبز و لب میگون ترا زنده دلان
بلطافت خضر و آب بقا می گویند
تا برف تو گشودیم زبان پیش کمال
قدسیان بر فلک از گفته ما می گویند
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۵۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
