۲۸۹ بار خوانده شده

شمارهٔ ۳۶ - مصیبت علی اکبر(ع)

در آن زمان که علی اکبر جوان ز پدر
به کربلا طلب جنگ را اشقیا می‌کرد

نظر به عارض وی می‌نمود شاه شهید
به عرش قاصد آه از جگر رها می‌کرد

نگه به قامت وی می‌فکند و تیر غمش
ز بی‌کسی به دل سنگ خاره جا می‌کرد

کسی نبود که مرهم نهد به زخم دلش
ز غصه سوی خدا روی التجا می‌کرد

که ای خدا تو گواهی که بهتر ا ز اکبر
اگر که داشت حسین در رهت فدا می‌کرد

چه اکبری که به ماه رخش گشودی چشم
هر آنکه یاد ز رخسار مصطفی می‌کرد

سکینه در حرم از ماتم برادر خویش
به سینه می‌زد و فریاد و اخا می‌کرد

ز غصه زینب بی‌خانمان فتاده به خاک
چو نی به حال شه نینوا نوا می‌کرد

بغل نمود دو زانو به سینه و لیلا
نظر به قد علی اکبر از قفا می‌کرد

نداشت چاره دیگر ز محنت ایام
به صبر درد دل خویش را دوا می‌کرد

دریغ و آه از آن دم که پیش چشم حسین
میان خون بدن اکبرش شنا می‌کرد

گهی نظر به پدر می‌نمود با حسرت
برای دادن جان گاه دست و پا می‌کرد

فکنده زلزله در خلق ماسوی (صامت)
دمیده بر سر خود خاک زین عزا می‌کرد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۵ - همچنین مرثیه
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۷ - مصائب ام‌الائمه
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.