چه شد که روز جهان تیره چون شب یلداست
ز هر طرف به فلک از زمین خروش عزاست

ز فرش کرده مسیحا ز نو به عرش عروج
و یا هنوز زمان مصیبت یحیی است

گرفته مرد و زن از هر طرف عزای حسین
بلی عزای شه تشنه سید شهدا است

کسی که هست خدا خونبهای او چه عجب
که چشم مرد و زن اندر عزاش خونپالاست

چرا به گریه نکوشی، مگرنمی‌دانی
سرو قلب پیمبر حسین عزیز خداست

چنان خیال کن اکنون که در رکاب حسین
زمان یاری او وقت زوال عاشوراست

اگر ز نصرت آت تشنه لب شدی محروم
برای درد تو امواج گریه عین دواست

چسان زیاد رود ماتم شهی که سرش
جدا ز تن جگر تشنهبر لب دریاست

نمی‌رود ز نظر حال زینب دلخون
که سربرهنه و بی‌کس اسیر شمرد غاست

دل شکسته (صامت) مدام در ماتم
برای سید مظلوم تا به روز جزاست

«صامت بروجردی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir