هوش مصنوعی: این متن بیانگر عشق و ارادت شاعر به معشوق است. او خود را رند و عاشقی می‌داند که در خاموشی به فکر نو می‌پردازد و در گفتار به ذکر معشوق مشغول است. شاعر تأکید می‌کند که تنها علاقه‌اش عشق به معشوق است و از دیگر تعلقات دنیوی بی‌بهره است. او خود را همچون سوسن شیرین‌زبان و مانند گل دو رو می‌داند، اما در عین حال از تکلف و تکلیف رهاست. شاعر با وجود نالایقی، خود را بنده‌ی درگاه معشوق می‌داند و معتقد است که همه در نهایت عاشق خود هستند. او همچنین به لطف و نوازش معشوق امیدوار است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عرفانی و عاشقانه‌ای است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، درک برخی از استعاره‌ها و کنایه‌های به‌کار رفته در متن نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

شمارهٔ ۷۱۲

چون روز روشن است که ما رند و عاشقیم
فکر نو می کنیم در آن دم که خامشیم

چون صبح در پرستش روی تو صادقیم
ذکر تو میکنیم زمانی که ناطقیم

ما راست یک علاقه و آن عشق روی تست
باقی ز هرچه فرض کنی بی علائقیم

رطب اللسان به شکر تو مانند سوسنیم
فی چون گل دو روی در روی و منافقیم

دیوانه از تکلف و تکلیف فارغ است
معذور دار زاهد اگر رند و فاسقیم

خود را بر آستان درت بسته ایم باز
هرچند بندگی درت را نه لایقیم

خود نیست در میانه دونی از یگانگی
گر نیک بنگری همه بر خویش عاشقیم

اگر خاطر عزیز عزیزان خلاق ماست
با خاطر عزیز عزیزان موافقیم

دارد کمال چشم نوازش ز لطف تو
گرچه به دلنوازی لطف تو واثقیم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۱۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.