برگ گل خواندمش از لطف برنجید ز من
مگر این نکته رنگین نپسندید ز من

آن پری چهره که دیوانه خویشم گرداند
چه خطا رفت که چون بخت بگردید ز من

ظاهرا برگ کسی نیست چو گل سرو مرا
ورنه چون غنچه چرا روی بپوشید ز من

تا به مهر تو چو ابروی تو پیوستم دل
چون سر زلف بر آشفتی و ببرید ز من

شب بر آن در زدم از درد چنان فریادی
که سگ کوی تو در خواب بترسید ز من

به وفایت که من امروز بقایت خجلم
از رقیب تو که بسیار جفا دید ز من

سالها منتظر پرسش او بود کمال
عمر بگذشت دریغا و نپرسید ز من

«کمال خجندی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir