با تو در دل نبایدم رخ ماه
ی رخ نیارد شدن به خانه ماه

در شمایل قد تو لطف خداست
هست لطف خدا به تو همراه

بینمت دایم و چنان دانم
که نکردم هنوز نیم نگاه

گر گناهست در رخ تو نظر
باد چشم پر آب غرق گناه

غرق دریای آتش و آب است
جان عاشق میان گربه و آه

او خواهد برآمد از سر خاک
دردمند ترا به جای گیاه

طیب زلفت بخویش برد کمال
چون که با خاک رفت طاب ثراه