بر گل به پای سرو چو رفتار می کنی
از لطف پای نازکت افگار می کنی

اگر حال دل ز غمزه بپرسی چه گویمت
خوش می کنی که پرسش بیمار می کنی

پندی بده به زلف که خونهای بیدلان
چندین چرا بگردن خود بار می کنی

با غمزه هم بگوی که در پیش مردم
خواهم زدن که شوخی بسیار می کنی

گفتی جمال خویش نمایم به عاشقان
این خود کرامتی است که اظهار می کنی

ای طوطی این حدیث شکربار از آن تست
با گفته منست که تکرار می کنی

سعدی اگر چو طوطی گویا بود کمال
طوطی خموش به چو نو گفتار می کنی

«کمال خجندی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir