چو تو دشمن از دوست نشناختی
مرا سوختی و به او ساختی

پرداختم از دو عالم به تو
تو یک لحظه با من نپرداختی

چه شکر از لب چون شکرگویمت
که چون نی بوسیم ننواختی

ز پا تا سرم رشته جان بسوخت
چو شمعم ز سر از چه بگداختی

بشاهی نشستی بملک درون
علمی ز آتش دل برافراختی

راه و رسم من بود صبر و قرار
تو آن رسم ها را برانداختی

نظر باختی با رخ او کمال
دو عالم ببر چون نکو باختی

«کمال خجندی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir