من آن بهتر که باشم رند و عامی
که نیکو نیست عشق و نیکنامی

نوشتند از ازل بر سر چو جامم
کران لب باشدم بس تلخکامی

بدان ساعد بغین شد لاف سیمم
که آن از سادگی بودست و خامی

مه نو ز ابرویش خود را فزون دید
همین باشد نشان نا تمامی

کمال این پنج بیت آن پنج گنج است
که ماند از تو چوآنها از نظامی