اگر نگار من از رخ نقاب بگشاید
به حسن خویش جهان سر به سر بیاراید

جمال خود به نقاب از نظر همی پوشد
به سمع او برسانید کاین نمی باید

از آفریدن شاهد غرض همین بوده ست
که از مشاهده صاحب دلی بیاساید

به آستین و به دامان شکر کشند آنجا
که پسته را به سخن یا به خنده بگشاید

لبش به خون دلم تشنه است و من خشنود
از آن که خون منش در نظر می آید

ولی گر آب حیات است خون من به مثل
دریغ باشد کار لب بدان بیالاید