بیا دمی بنشین تا دلم بیاساید
که آن شمایل خوب انجمن بیاراید

بخند اگر چه ز خندیدنت همی دانم
که آفتاب به روزم ستاره بنماید

زناز چشم تو هشیار مست می گردد
چه حاجت است به ساقی که باده پیماید

مثال نقش تو می خواستم ز صورتگر
جواب داد که آن در قلم نمی آید

توان به نوک قلم صورتی نگاشت ولی
ملاحتش که نگارد چنان که می باید

خوش است ناز ز روی نکو ولی نه چنان
که التفات به صاحب دلان نفرماید

که ازافریدن شاهد غرض همین بوده است
که از مشاهده صاحب دلی بیاساید

رخی بدین صفت و طلعتی بدین خوبی
به اهل عشق غرامت بود که ننماید

همام را غرض از دوست ذوق روحانی ست
نظر به میل طبیعت مگر نیالاید

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir