بلبلان را همه شب خواب نیاید زان بیم
که مبادا که برد برگ گلی باد نسیم

شب مهتاب و گل و بلبل سرمست به هم
مجلس آن نیست که در خواب رود چشم ندیم

باد را گر خبر از غیرت بلبل بودی
هیچ وقتی به گلستان نگذشتی از بیم

آتش عشق نگر در همه چیزی ورنی
مرغ را نغمه عشاق که کردی تعلیم

آدمی را که ازین حال خبر بیشتر است
طالب صحبت بار است نه جنات نعیم

با چنین روی که را میل بود سوی بهشت
بی تو آسایش فردوس عذابی ست الیم

عشق میورزم و گو خصم ملامت می کن
نه من آورده ام این شیوه که رسمی ست قدیم

کر نمایم به ملامتگر خود صورت دوست
دهد انصاف و کند مسأله با ما تسلیم

گر چو روی تو بدی ماه نکردی هرگز
به سرانگشت نبی صورت مه را به دو نیم

هر که در بند سر زلف چو زنجیر تو شد
ظاهر آن است که کمتر شنود پند حکیم

همچو بادی دگران بر درت آیند و روند
بر سر کوی تو چون خاک همام است مقیم

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir