مباد دل ز هوای تو یک زمان خالی
که اعتبار ندارد تنی ز جان خالی

همای عشق تورا هست آشیان دل من
مباد سایه آن مرغ از آشیان خالی

دران جهان نبود مایه هیچ جانی را
که زاشتیاق تو باشد درین جهان خالی

ز غیرتی که مرا بر سگان کوی تو هست
کنم همیشه زمینش ز استخوان خالی

بقای روی تو بادا که عالم افروزست
اگر شود زهه و مهر آسمان خالی

به هیچ دل زبانم حلاوتی نرسد
گر از حدیث تو باشد دمی زبان خالی

کدام فایده باشد همام را ز زبان
چو باشد از سخن یار مهربان خالی

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir