ای آفتاب خوبان وی آیت الهی
حسن تو را مسخر از ماه تا به ماهی

گر ماه را ز رویت بودی مدد نگشتی
وقت خسوف ظاهر بر روی مه سیاهی

نی خوبی شما را هرگز بود نهایت
نی اشتیاق ها را پیدا شود تناهی

گرخون عاشقان را ریزی به یک کرشمه
از ما گناه باشد گفتن که در گناهی

پیش سگان کویت بر خاک آستانت
گر باشدم مجالی دعوی کنم به شاهی

در دل بسی شکایت دارم ولی چه گویم
کاحوال بی حکایت دانستهای کماهی

جز روی دوست دیدن می بینم از معاصی
با دیگری محبت میدانم از مناهی

هم ماه مهربانی هم جان زندگانی
هم نور دیده و دل هم پشت و هم پناهی

جان همام دارد آثار بوی جانان
انفاس عنبرینش هم میدهد گواهی

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir