آن دَهانْ کَژْ کرد و از تَسْخَر بِخوانْد
نامِ اَحْمَد را، دَهانَش کَژْ بِمانْد

باز آمد کِی مُحَمَّد عَفو کُن
ای تو را اَلْطاف و عِلْمِ مِنْ لَدُن

من تو را اَفْسوس می‌کردم زِ جَهْل
من بُدَم اَفْسوس را مَنْسوب و اَهْل

چون خدا خواهد که پَرده‌یْ کَس دَرَد
مَیْلَشْ اَنْدَر طَعْنۀ پاکان بَرَد

وَرْ خدا خواهد که پوشَد عیبِ کَس
کَم زَنَد در عیبِ مَعْیوبانْ نَفَس

چون خدا خواهد کِه‌مان یاری کُند
مَیْلِ ما را جانبِ زاری کُند

ای خُنُک چَشمی که آن گِریانِ اوست
وِیْ هُمایون دلْ که آن بِریانِ اوست

آخِرِ هر گریه آخِر خَنده‌یی‌ست
مَردِ آخِربین مُبارک بَنده‌یی‌ست

هر کجا آبِ رَوان، سَبزه بُوَد
هر کجا اشکی رَوان، رَحمَت شود

باش چون دولاب، نالان، چَشمْ تَر
تا زِ صَحْنِ جانْت بَر رویَد خُضَر

اشک خواهی، رَحْم کُن بر اشکْ ‌بار
رَحْم خواهی، بر ضَعیفانْ رَحْم آر

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir