قوم گُفتَندَش که کَسْب از ضَعفِ خَلْق
لُقمۀ تَزویر دان بر قَدْرِ حَلْق

نیست کَسْبی از تَوکُّل خوب‌تَر
چیست از تَسْلیمْ خود محبوب‌تَر؟

بَسْ گُریزند از بَلا سویِ بَلا
بَسْ جَهَند از مارْ سویِ اَژدَها

حیله کرد انسان و حیله‌ش دام بود
آن کِه جان پِنْداشت، خونْ‌آشام بود

دَر بِبَست و دُشمن اَنْدَر خانه بود
حیلۀ فرعونْ زین افسانه بود

صد هزاران طِفْل کُشت آن کینه‌کَش
وان کِه او می‌جُست اَنْدَر خانه‌اَش

دیدۀ ما چون بَسی عِلَّت در اوست
رو فنا کُن دیدِ خود در دیدِ دوست

دیدِ ما را دیدِ او نِعْمَ اَلْعِوَض
یابی اَنْدَر دیدِ او کُلِّ غَرَض

طِفْلْ تا گیرا و تا پویا نبود
مَرکَبَش جُز گَردنِ بابا نبود

چون فُضولی گشت و دست و پا نِمود
در عَنا افتاد و در کور و کَبود

جان‌هایِ خَلْق پیش از دست و پا
می‌پَریدند از وَفا اَنْدَر صَفا

چون به اَمرِ اِهْبِطوا بَندی شُدند
حَبْسِ خشم و حِرص و خُرسَندی شُدند

ما عِیالِ حَضرَتیم و شیرْخواه
گفت اَلْخَلْقُ عِیالٌ لِلْاِلهْ

آن که او از آسْمان باران دَهَد
هم تواند کو زِ رَحْمَت نان دَهَد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir