سوره فتح دعای نصر دعای توسل

خلاصه و رده بندی سنی

هوش مصنوعی: این متن به موضوعاتی مانند تلاش و کوشش، شکرگزاری، توکل به خداوند، و اهمیت توجه به اشارات الهی می‌پردازد. متن تأکید می‌کند که انسان باید با تلاش و شکرگزاری، از نعمت‌های الهی بهره ببرد و از تنبلی و بی‌اعتنایی به فرصت‌ها دوری کند. همچنین، اشاره می‌کند که توکل به خداوند و انجام کارها با اعتماد به او، باعث موفقیت و پیشرفت می‌شود.

رده سنی: 15+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و دینی است که برای درک کامل آن، نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی وجود دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم عرفانی ممکن است برای سنین پایین‌تر قابل درک نباشد.

گفت شیر آری، ولی رب العباد
نردبانی پیش پای ما نهاد

پایه پایه رفت باید سوی بام
هست جبری بودن این‌جا طمع خام

پای داری، چون کنی خود را تو لنگ؟
دست داری، چون کنی پنهان تو چنگ؟

خواجه چون بیلی به دست بنده داد
بی‌زبان معلوم شد او را مراد

دست همچون بیل، اشارت‌های اوست
آخراندیشی، عبارت‌های اوست

چون اشارت‌هاش را بر جان نهی
در وفای آن اشارت جان دهی

پس اشارت‌های اسرارت دهد
بار بردارد ز تو، کارت دهد

حاملی، محمول گرداند تو را
قابلی، مقبول گرداند تو را

قابل امر ویی، قایل شوی
وصل جویی، بعد ازان واصل شوی

سعی شکر نعمتش قدرت بود
جبر تو انکار آن نعمت بود

شکر قدرت، قدرتت افزون کند
جبر نعمت از کفت بیرون کند

جبر تو خفتن بود در ره، مخسب
تا نبینی آن در و درگه مخسب

هان مخسب ای کاهل بی‌اعتبار
جز به زیر آن درخت میوه‌دار

تا که شاخ‌افشان کند هر لحظه باد
بر سر خفته بریزد نقل و زاد

جبر و خفتن درمیان ره‌زنان
مرغ بی‌هنگام کی یابد امان؟

ور اشارت‌هاش را بینی‌زنی
مرد پنداری و چون بینی، زنی

این قدر عقلی که داری گم شود
سر که عقل از وی بپرد دم شود

زان‌که بی‌شکری بود شوم و شنار
می‌برد بی‌شکر را در قعر نار

گر توکل می‌کنی، در کار کن
کشت کن، پس تکیه بر جبار کن

مولوی

گفت شیر آری، ولی رَبُّ الْعِباد
نَردبانی پیشِ پایِ ما نَهاد

پایه پایه رفت باید سویِ بام
هست جَبْری بودن این‌جا طَمْعِ خام

پایْ داری، چون کُنی خود را تو لَنگ؟
دست داری، چون کُنی پنهان تو چَنگ؟

خواجه چون بیلی به دستِ بَنده داد
بی‌زبان معلوم شُد او را مُراد

دستِ هَمچون بیل، اشارت‌هایِ اوست
آخِراَنْدیشی، عبارت‌هایِ اوست

چون اشارت‌هاش را بر جان نَهی
در وَفایِ آن اشارتْ جان دَهی

پَس اشارت‌هایِ اَسْرارَت دَهَد
بار بَردارَد زِ تو، کارَت دَهَد

حامِلی، مَحْمول گرداند تو را
قابِلی، مَقْبول گرداند تو را

قابِلِ اَمرِ وِیی، قایِل شَوی
وَصلْ جویی، بَعد ازان واصِل شَوی

سعیِ شُکرِ نِعْمَتَش قُدرت بُوَد
جَبرِ تو اِنْکارِ آن نِعْمَت بُوَد

شُکرِ قُدرت، قُدرتَت اَفْزون کُند
جَبرْ نِعْمَت از کَفَت بیرون کُند

جَبرِ تو خُفتن بُوَد در رَهْ، مَخُسب
تا نَبینی آن دَر و دَرگَهْ مَخُسب

هان مَخُسب ای کاهِلِ بی‌اِعْتِبار
جُز به زیرِ آن درختِ میوه‌دار

تا که شاخْ‌اَفْشان کُند هر لحظه باد
بر سَرِ خُفته بِریزد نُقل و زاد

جَبر و خُفتن درمیانِ رَهْ‌زنان
مُرغِ بی‌هنگام کِی یابَد اَمان؟

وَرْ اِشارت‌هاش را بینی‌زَنی
مَرد پِنْداریّ و چون بینی، زنی

این قَدَر عقلی که داری گُم شود
سَر که عقل از وِیْ بِپَرَّد دُم شود

زان‌که بی‌شُکری بُوَد شوم و شَنار
می‌بَرَد بی‌شُکر را در قَعْرِ نار

گَر تَوکُّل می‌کُنی، در کار کُن
کِشت کُن، پس تَکیه بر جَبّار کُن

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir