عاشقانِ کُلّ، نه عُشّاقِ جُزو
مانْد از کُلّ، آن کِه شُد مُشتاقِ جُزو

چون که جُزوی عاشقِ جُزوی شود
زود مَعْشوقش به کُلِّ خود رَوَد

ریشِ گاو و بَندهٔ غیر آمد او
غَرقه شُد، کَفْ در ضَعیفی دَر زَد او

نیست حاکِم تا کُند تیمارِ او
کار خواجه‌یْ خود کُند یا کارِ او؟