هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و عرفانی از حزین لاهیجی، با استفاده از تصاویر زیبا و استعاری مانند غنچه، میخانه، باده، و پریخانه، به بیان حالات عاشقانه و سوالات فلسفی درباره عشق و مستی می‌پردازد. شاعر با پرسش‌های پی در پی، مخاطب را به تفکر درباره منشاء این عشق و زیبایی‌ها دعوت می‌کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، همراه با استفاده از استعاره‌های مربوط به می و مستی، ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد.
شمارهٔ ۱۸۷
یا رب این غنچه دهن مست ز میخانهٔ کیست؟
عهد و پیمان لبش با لب پیمانهٔ کیست؟
دست بی باک که با سنبل او گستاخ است
طرّه ی خم به خمش در شکن شانهٔ کیست؟
بادهٔ ناب، چنین هوش نمی پردازد
دلم از خود شده جلوه مستانه کیست؟
ناله ای هست ز پی قافلهٔ ناز تو را
این جرس نیست، ندانم دل دیوانه کیست؟
جلوه، زد جوش حزین ، از دل نازک ما را
آخر این شیشه ببینید پریخانهٔ کیست؟
عهد و پیمان لبش با لب پیمانهٔ کیست؟
دست بی باک که با سنبل او گستاخ است
طرّه ی خم به خمش در شکن شانهٔ کیست؟
بادهٔ ناب، چنین هوش نمی پردازد
دلم از خود شده جلوه مستانه کیست؟
ناله ای هست ز پی قافلهٔ ناز تو را
این جرس نیست، ندانم دل دیوانه کیست؟
جلوه، زد جوش حزین ، از دل نازک ما را
آخر این شیشه ببینید پریخانهٔ کیست؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
