هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غمگین از حزین لاهیجی، احساسات عمیق عاشقانه، درد فراق، وصف طبیعت و استفاده از استعاره‌های زیبا را بیان می‌کند. شاعر از عناصری مانند چمن، بلبل، صدف، شمع، و غزال برای توصیف حالات درونی خود استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که درک آن به بلوغ فکری و احساسی نیاز دارد. همچنین استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم نمادین ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۳۹۷

طرب یعقوب من در گوشهٔ بیت الحزن دارد
چمن در آستین چشمم، ز بوی پیرهن دارد

کسی کآشفته حال جلوه هر جایی او شد
نیاز بلبلان با نازنینان چمن دارد

صدف در پاس گوهر، بسته می دارد دهان خود
لب خاموش من حرفی از آن شیرین سخن دارد

توان دانست حال شب نشینان وصالش را
ز آه آتش آلودی که شمع انجمن دارد

به خواب مرگ هم از دست دل یک دم نیاسایم
کف بی طاقت من کار با جیب کفن دارد

غزال شیرگیر نرگس مستش به استغنا
نگاهی با سیه چشمان صحرای ختن دارد

به درمان دل پرخون من برآب زد نقشی
لب پیمانه پیغامی، به آن پیمان شکن دارد

سزدگر بیستون نازد به بازو، عشق ظالم را
کدامین لاله رنگین تر، ز خون کوهکن دارد؟

نمی آید حزین از دست من کار دل نازک
که این مینا می پر زوری از عشق کهن دارد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۹۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۹۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.