هوش مصنوعی: این شعر از عشق، رنج‌های عاشقانه، و تأثیرات احساسی عمیق سخن می‌گوید. شاعر از دردها، اشک‌ها، و انتظارهایش می‌گوید و از تأثیر طبیعت و احساسات درونی خود یاد می‌کند. همچنین، اشاره‌ای به غم و اندوه ناشی از روزگار دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه‌ی عمیق و احساساتی است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند رنج و اندوه نیاز به بلوغ عاطفی دارد.

شمارهٔ ۴۰۴

من شعله ام، به پیرهنم هر که خار کرد
در جیب من شکفته تر از گل، بهار کرد

هر خون که کرد چرخ چو مینا به کام من
بیرون ز دل به گریهٔ بی اختیار کرد

غافل زدیم آهی و از ما دلت گرفت
ز آیینه بی خبر نفس ما غبار کرد

در خون کشیم دامن رنگ شکسته را
راز درون پردهٔ دل آشکار کرد

گرد سر خیال تو گردم که از وفا
آسوده دیده و دلم از انتظار کرد

چون کبک مست، خنده به گلزار می زدم
افسرده ام فسردگی روزگار کرد

زین چشم تر حزین چمن آرای کیستی؟
ابر بهار را مژه ات شرمسار کرد
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۰۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.