زان نور دیده، شد مژهٔ خون فشان تهی
از طایر مراد مباد آشیان تهی

رشک محبتم نگذارد نفس کشم
دل از حدیث شوق پر است و زبان تهی

ترسم رَوَد زِ یاد تو یکباره نام ما
ازکین ما مکن دل نامهربان تهی

خوش ظاهرند زاهد بی مغز و جوزِ پوچ
بیرون پر از فریب، ولیکن میان تهی

ساقی بیا به یک دو سبو دست ما بگیر
داریم ساغری، چو کف عاشقان تهی

نی را نوا نماند و جرس را صدا گرفت
ما را نشد ز ناله حزین ، استخوان تهی