هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر می‌گوید که شنیده‌ام امیرکبیر مرده است، اما پس از بررسی این سخن، به این نتیجه می‌رسد که این شایعه اشتباه است. او معتقد است که شخصی مانند امیرکبیر پس از مرگ نیز زنده است و یاد و خاطره‌اش باقی می‌ماند. شاعر با استدلال خردمندانه تأکید می‌کند که نمی‌توان به فرد زنده، مرده گفت.
رده سنی:
15+
متن شامل مفاهیم فلسفی و تاریخی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، نیاز به درک نسبی از تاریخ ایران و شخصیت‌های مهم مانند امیرکبیر دارد.
شمارهٔ ۳۶ - خطاب به امیری نادان
چارپایی شنیده ام مرده است
از امیرکبیر، طال بقاه
چون که سنجیدم این سخن، گفتم
غلط افتاده است در افواه
بعد خویش، آن که چون امیر گذاشت
کی وجودش شود به مرگ، تباه
خلف آن را که هست، خود باقی است
خرد آمد برین حدیث گواه
زنده را، مرده کی توان گفتن؟
خود حکم باش حسبهًٔ لِلّٰه
از امیرکبیر، طال بقاه
چون که سنجیدم این سخن، گفتم
غلط افتاده است در افواه
بعد خویش، آن که چون امیر گذاشت
کی وجودش شود به مرگ، تباه
خلف آن را که هست، خود باقی است
خرد آمد برین حدیث گواه
زنده را، مرده کی توان گفتن؟
خود حکم باش حسبهًٔ لِلّٰه
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۵ - فقیر جاهل
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۷ - دربارهٔ برخی از مردم
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
