هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از اهمیت احتیاط و دوراندیشی سخن می‌گوید. او با ذکر مثال‌هایی مانند تصمیم‌گیری در مورد حمل آب در سفر بیابانی، اهمیت انتخاب راه درست را نشان می‌دهد. همچنین، شاعر به دشمنی‌های گذشته و خیانت‌هایی که به خانواده‌اش شده اشاره می‌کند و هشدار می‌دهد که باید از دشمنان پنهان و فریب‌های آن‌ها آگاه بود. او تأکید می‌کند که نباید فریب ظواهر را خورد و باید همیشه هوشیار بود.
رده سنی:
16+
این متن شامل مفاهیم عمیق اخلاقی، تاریخی و فلسفی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند خیانت و دشمنی ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامناسب باشد.
بخش ۱۳۰ - معنی حزم و مثال مرد حازم
یا به حالِ اَوَّلینان بِنْگَرید
یا سویِ آخِر به حَزْمی دَر پَرید
حَزْم چِه بْوَد؟ در دو تَدبیر اِحْتیاط
از دو آن گیری که دور است از خُباط
آن یکی گوید دَرین رَهْ هفت روز
نیست آب و هست ریگِ پایْ‌سوز
آن دِگَر گوید دروغ است این بِران
که به هر شب چَشمه‌یی بینی رَوان
حَزْم آن باشد که بَر گیری تو آب
تا رَهی از تَرس و باشی بر صَواب
گَر بُوَد در راهْ آب این را بِریز
وَرْ نباشد وای بر مَردِ سِتیز
ای خَلیفه‌زادگان دادی کُنید
حَزْم بَهرِ روزِ میعادی کُنید
آن عَدوّی کَزْ پِدَرْتان کین کَشید
سویِ زندانَش زِ عِلّیّین کَشید
آن شَهِ شطرنجِ دل را مات کرد
از بِهِشتَش سُخْرهٔ آفات کرد
چند جا بَندَش گرفت اَنْدَر نَبَرد
تا به کُشتی دَر فَکَندَش رویْ‌زرد
این چُنین کرده‌ست با آن پَهْلَوان
سُستْ سُستَش مَنْگَرید ای دیگران
مادر و بابایِ ما را آن حَسود
تاج و پیرایه به چالاکی رُبود
کَردَشان آن جا بِرِهنه وْزار و خوار
سال‌ها بِگْریست آدم زارْ زار
که زِاشکِ چَشمِ او رویید نَبْت
که چرا اَنْدَر جَریده‌یْ لاست ثَبْت؟
تو قیاسی گیر طَرّاریْش را
که چُنان سَروَر کَنَد زو ریش را
اَلْحَذَر ای گِل‌پَرَستان از شَرَش
تیغِ لا حَوْلی زَنید اَنْدَر سَرَش
کو هَمی‌بینَد شما را از کَمین
که شما او را نمی‌بینید هین
دایما صَیّاد ریزَد دانه‌ها
دانه پیدا باشد و پنهانْ دَغا
هر کجا دانه بِدیدی اَلْحَذَر
تا نَبَندَد دامْ بر تو بال و پَر
زان که مُرغی کو به تَرکِ دانه کرد
دانه از صَحرایِ بی‌تَزویر خَورْد
هم بِدان قانِع شُد و از دامْ جَست
هیچ دامی پَرّ و بالَش را نَبَست
یا سویِ آخِر به حَزْمی دَر پَرید
حَزْم چِه بْوَد؟ در دو تَدبیر اِحْتیاط
از دو آن گیری که دور است از خُباط
آن یکی گوید دَرین رَهْ هفت روز
نیست آب و هست ریگِ پایْ‌سوز
آن دِگَر گوید دروغ است این بِران
که به هر شب چَشمه‌یی بینی رَوان
حَزْم آن باشد که بَر گیری تو آب
تا رَهی از تَرس و باشی بر صَواب
گَر بُوَد در راهْ آب این را بِریز
وَرْ نباشد وای بر مَردِ سِتیز
ای خَلیفه‌زادگان دادی کُنید
حَزْم بَهرِ روزِ میعادی کُنید
آن عَدوّی کَزْ پِدَرْتان کین کَشید
سویِ زندانَش زِ عِلّیّین کَشید
آن شَهِ شطرنجِ دل را مات کرد
از بِهِشتَش سُخْرهٔ آفات کرد
چند جا بَندَش گرفت اَنْدَر نَبَرد
تا به کُشتی دَر فَکَندَش رویْ‌زرد
این چُنین کرده‌ست با آن پَهْلَوان
سُستْ سُستَش مَنْگَرید ای دیگران
مادر و بابایِ ما را آن حَسود
تاج و پیرایه به چالاکی رُبود
کَردَشان آن جا بِرِهنه وْزار و خوار
سال‌ها بِگْریست آدم زارْ زار
که زِاشکِ چَشمِ او رویید نَبْت
که چرا اَنْدَر جَریده‌یْ لاست ثَبْت؟
تو قیاسی گیر طَرّاریْش را
که چُنان سَروَر کَنَد زو ریش را
اَلْحَذَر ای گِل‌پَرَستان از شَرَش
تیغِ لا حَوْلی زَنید اَنْدَر سَرَش
کو هَمی‌بینَد شما را از کَمین
که شما او را نمی‌بینید هین
دایما صَیّاد ریزَد دانه‌ها
دانه پیدا باشد و پنهانْ دَغا
هر کجا دانه بِدیدی اَلْحَذَر
تا نَبَندَد دامْ بر تو بال و پَر
زان که مُرغی کو به تَرکِ دانه کرد
دانه از صَحرایِ بی‌تَزویر خَورْد
هم بِدان قانِع شُد و از دامْ جَست
هیچ دامی پَرّ و بالَش را نَبَست
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۲۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۱۲۹ - جواب آن مثل کی منکران گفتند از رسالت خرگوش پیغام به پیل از ماه آسمان
گوهر بعدی:بخش ۱۳۱ - وخامت کار آن مرغ کی ترک حزم کرد از حرص و هوا
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
