سوره فتح دعای نصر دعای توسل

خلاصه و رده بندی سنی

هوش مصنوعی: میر برای رفتن به گرمابه از سنقر می‌خواهد که وسایل لازم را بردارد. سنقر که مشغول نماز است، از میر می‌خواهد صبر کند تا نمازش را تمام کند. پس از اتمام نماز، سنقر به میر می‌پیوندد. در مسیر، سنقر به مسجد می‌رود و نماز می‌خواند. میر که منتظر سنقر است، از او می‌پرسد چرا دیر کرده است. سنقر پاسخ می‌دهد که کسی او را از داخل مسجد نگه داشته است. سپس سنقر به میر توضیح می‌دهد که همان کسی که میر را از بیرون نگه داشته، او را نیز از داخل مسجد نگه داشته است. این متن به موضوع تسلیم در برابر اراده‌ی الهی و پذیرش تقدیر اشاره دارد.

رده سنی: 15+ این متن دارای مفاهیم عرفانی و فلسفی است که برای درک کامل آن، خواننده نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم دینی و عرفانی دارد. بنابراین، مناسب برای نوجوانان و بزرگسالان است.

میرشد محتاج گرمابه سحر
بانگ زد سنقر هلا بردار سر

طاس و مندیل و گل از التون بگیر
تابه گرمابه رویم ای ناگزیر

سنقر آن دم طاس و مندیلی نکو
برگرفت و رفت با او دو به دو

مسجدی بر ره بد و بانگ صلا
آمد اندر گوش سنقر در ملا

بود سنقر سخت مولع در نماز
گفت ای میر من ای بنده‌نواز

تو برین دکان زمانی صبرکن
تا گذارم فرض و خوانم لم یکن

چون امام و قوم بیرون آمدند
از نماز و وردها فارغ شدند

سنقر آن جا ماند تا نزدیک چاشت
میر سنقر را زمانی چشم داشت

گفت ای سنقر چرا نایی برون؟
گفت می‌نگذاردم این ذو فنون

صبر کن نک آمدم ای روشنی
نیستم غافل که در گوش منی

هفت نوبت صبر کرد و بانگ کرد
تا که عاجز گشت از تیباش مرد

پاسخش این بود می‌نگذاردم
تا برون آیم هنوز ای محترم

گفت آخر مسجد اندر کس نماند
کیت وا می‌دارد؟ آن جا کت نشاند؟

گفت آن که بسته‌استت از برون
بسته است او هم مرا در اندرون

آن که نگذارد تورا کآیی درون
می‌بنگذارد مرا کآیم برون

آن که نگذارد کزین سو پا نهی
او بدین سو بست پای این رهی

ماهیان را بحر نگذارد برون
خاکیان را بحر نگذارد درون

اصل ماهی آب و حیوان از گل است
حیله و تدبیر این جا باطل است

قفل زفت است و گشاینده خدا
دست در تسلیم زن وندر رضا

ذره ذره گر شود مفتاح‌ها
این گشایش نیست جز از کبریا

چون فراموشت شود تدبیر خویش
یابی آن بخت جوان از پیر خویش

چون فراموش خودی یادت کنند
بنده گشتی آن گه آزادت کنند

مولوی

میرشُد مُحْتاجِ گَرمابه سَحَر
بانگ زد سُنْقُر هَلا بَردار سَر

طاس و مِنْدیل و گِل از اَلْتون بگیر
تابه گرمابه رَویم ای ناگُزیر

سُنْقُر آن دَم طاس و مِنْدیلی نِکو
بَرگرفت و رفت با او دو به دو

مَسجدی بر رَهْ بُد و بانگِ صَلا
آمد اَنْدَر گوشِ سُنْقُر در مَلا

بود سُنْقُر سخت مولَعْ در نماز
گفت ای میرِ من ای بَنده‌نَواز

تو بَرین دُکّان زمانی صَبرکُن
تا گُذارَم فَرض و خوانَم لَمْ یَکُن

چون اِمام و قَوْم بیرون آمدند
از نماز و وِرْدها فارغ شُدند

سُنْقُر آن جا مانْد تا نزدیکِ چاشْت
میرْ سُنْقُر را زمانی چَشم داشت

گفت ای سُنْقُر چرا نایی بُرون؟
گفت می‌نَگْذارَدَم این ذو فُنون

صَبر کُن نَکْ آمدم ای روشنی
نیستَم غافِل که در گوشِ مَنی

هفت نوبَت صَبر کرد و بانگ کرد
تا که عاجز گشت از تیباشْ مَرد

پاسُخَش این بود می‌نَگْذارَدَم
تا بُرون آیم هنوز ای مُحْتَرَم

گفت آخِر مَسجد اَنْدَر کَس نَمانْد
کیْت وا می‌دارد؟ آن جا کِتْ نَشانْد؟

گفت آن کِه بَسته‌اَسْتَت از بُرون
بَسته است او هم مرا در اَنْدَرون

آن کِه نَگْذارَد تورا کآیی دَرون
می‌بِنَگْذارَد مرا کآیَم بُرون

آن کِه نَگْذارَد کَزین سو پا نَهی
او بِدین سو بَست پایِ این رَهی

ماهیان را بَحْر نَگْذارَد بُرون
خاکیان را بَحْر نَگْذارَد دَرون

اَصلِ ماهی آب و حیوان از گِل است
حیله و تَدْبیر این جا باطِل است

قُفْلْ زَفْت است و گُشاینده خدا
دست در تَسْلیم زن وَنْدَر رِضا

ذَرّه ذَرّه گَر شود مِفْتاح‌ها
این گُشایِش نیست جُز از کِبْریا

چون فراموشَت شود تَدبیرِ خویش
یابی آن بَختِ جوانْ از پیرِ خویش

چون فراموشِ خودی یادت کُنند
بَنده گشتی آن گَهْ آزادت کُنند

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir