هوش مصنوعی:
شاعر از دل پریشان و اندوه خود می‌گوید و از طرّه و قامت معشوق به عنوان نمادهای زیبایی و رنج یاد می‌کند. ناله‌های او دوزخ را در دلش برافروخته و شعله‌های عشق و درد را در وجودش زنده نگه می‌دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که درک آن نیاز به بلوغ عاطفی و شناخت ادبیات کلاسیک دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده مانند 'دوزخ به دل' و 'شعلهٔ قامت' ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.
شمارهٔ ۱۲۹
سامان پریشان دلی اندوخته دارم
زان طرّه که بر دوش و بر انداخته دارد
دوزخ به دل، از ناله برافروخته دارم
زان شعلهٔ قامت، که برافراخته دارد
زان طرّه که بر دوش و بر انداخته دارد
دوزخ به دل، از ناله برافروخته دارم
زان شعلهٔ قامت، که برافراخته دارد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
