گفت بَخشیدم بِدو ایمان نَعَم
وَرْ تو خواهی این زمانْ زنده‌ش کُنم

بلکه جِمله مُردگانِ خاک را
این زمان زنده کُنم بَهرِ تورا

گفت موسیٰ این جهانِ مُردن است
آن جهان اَنگیز کان جا روشن است

این فَناجا چون جهانِ بودْ نیست
بازگشتِ عاریَت بَسْ سود نیست

رَحْمَتی اَفْشان بر ایشان هم کُنون
در نَهان‌خانه‌یْ لَدَیْنا مُحْضَرون

تابِدانی که زیانِ جسم و مال
سودِ جان باشد رَهانَد از وَبال

پَس ریاضَت را به جانْ شو مُشتری
چون سِپُردی تَنْ به خِدمَت جان بَری

وَرْ ریاضَت آیَدَت بی اِخْتیار
سَر بِنِه شُکْرانه دِهْ ای کامیار

چون حَقَت داد آن ریاضَت شُکْر کُن
تو نکردی او کَشیدَت زَامْرِ کُن

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir