شنیدم فریدون با فر و هوش
نیاسود چشمش، شب از درد گوش

به خاصان چنین گفت در بامداد
که امشب سزای مرا، گوش داد

همانا که نالیده باشد ز درد
ضعیفیّ و نشنیده این خفته مرد

چو غفلت ز مظلوم ورزید گوش
مرا دوش این درد، مالیدگوش