شبی در نشابور مأوای من
به تقدیر فرمانده ذوالمنن

سرتربت پاک عطار بود
دلم آگه و دیده بیدار بود

مراقب نشستم چو نیمی ز شب
صفا یافت وقتم، صفایی عجب

شنیدم که می گفت آن پیر راه
اگر مرد عشقی، مرادی مخواه

چو این حرف ازو گوهر گوش شد
ز گفتار لب بست و خاموش شد