گفت پیغامبر که اِنَّ فِی الْبَیان
سِحْرًا و حَق گفت آن خوشْ پَهْلوان

هین مَکُن جَلْدی بُرو ای بوالْکَرَم
مَسجد و ما را مَکُن زین مُتَّهَم

که بگوید دشمنی از دشمنی
آتشی در ما زَنَد فردا دَنی

که بِتاسانید او را ظالِمی
بر بَهانه‌یْ مَسجد او بُد سالمی

تا بَهانه‌یْ قَتل بر مَسجد نَهَد
چون که بَدنام است مَسجد او جَهَد

تُهْمَتی بر ما مَنِه ای سختْ‌جان
که نه‌ایم ایمِن زِ مَکْرِ دشمنان

هین بُرو جَلْدی مَکُن سودا مَپَز
که نَتان پیمود کیوان را به گَز

چون تو بسیاران بِلافیده زِ بَخت
ریشِ خود بَر کَنده یک یک لَخْتْ لَخْت

هین بُرو کوتاه کُن این قیل و قال
خویش و ما را در مَیَفکَن در وَبال

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir