هوش مصنوعی: شاعر در این متن از تاریکی شب و گم شدن راه منزل می‌گوید و از حیرت و سردرگمی خود در عشق سخن می‌گوید. او از ناامیدی و بی‌ثمری تلاش‌هایش در عشق می‌نالد و به دیوانگی و جنون اشاره می‌کند. شاعر همچنین از ناتوانی در دیدن نشانه‌های معشوق و آرام‌نشدن دل بدون او صحبت می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عمیق عاشقانه و روان‌شناختی مانند ناامیدی، حیرت و جنون است که درک آن‌ها برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند 'خون بها' و 'قاتل' ممکن است برای سنین پایین مناسب نباشد.

شمارهٔ ۵۱

مه من سر برآر از برج محمل
که شب تار است و گم شد راه منزل

مران ای ساربان اشتر که اینجا
خر و بار و من افتادست در گِل

چنان در بحر حیرت گشته ام غرق
که نآرد کشتی نوحم به ساحل

بگیرم خون بهای خویشتن را
بدستم گر فتد دامان قاتل

بسی تخم وفا در سینه کِشتم
ولی یک جو نشد زین کِشته حاصل

مگر دیوانه خواهم شد که در خواب
بگردن بینم آن مشکل سلاسل

نمیدانم چه تأثیر است در عشق
که بیمارش به صحّت نیست مایل

بسی پروانه سوزانید و رخسار
به کس ننمود آن شمع محافل

ره مقصود نمایان نیست لیکن
بگوش آید همی بانگ جلاجل

ز سعی ناخدا آخر چه خیزد
به دریایی که هیچش نیست ساحل

نشان پای لیلی نیست در دشت
من و مجنون سپردیم این مراحل

دلم بی زلف او ننشیند آرام
جنون ساکن نگردد بی سلاسل

غبارا روی جانان می توان دید
اگر خود را نبینی در مقابل
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.