ز روی ذات بر افکن نقاب اسما را
نهان به اسم مکن چهرۀ مسمّا را

نقاب بر فکن از روی و عزم صحرا کن
ز کنج خلوت وحدت دمی تماشا را

اگر چه پرتو انوار ذات محو کند
چو این نقاب بر افتد جمیع اشیا را

اگر چه ما و منی نیز جز توئی
تو نیست زماو من بِسِتان یک زمان من و ما را

اگر چه سایۀ عنقا مغربست جهان
و لیک سایه حجاب آمده است عنقا را

نقوش کثرت امواج ظاهر دریا
حجاب وحدت باطن بس است دریا را

فروغ چهرۀ عذرای خود نهان دارد
ز چشم وامق بیدل عذار عذرا را

نمی سزد که نهان گردی از اولو الابصار
که نور دیده تویی چشمهای بینا را

ز مغربی چو تویی ناظر رخ زیبات
نهان از و مکن ای دوست روی زیبا را