هوش مصنوعی: این شعر از حافظ است که به توصیف حالت مستی و خلسه‌آور ناشی از عشق و شراب می‌پردازد. شاعر از جوش و هیجان درونی، مستی دیده و عقل، و حالات روحی متلاطم سخن می‌گوید. همچنین به مفاهیمی مانند عشق، هستی، و رمز و رازهای عالم اشاره دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و استعاری مانند شراب و مستی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک عمیق این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد.

شمارهٔ ۵۰

این جوش که از میکده برخاست چه جوش است
این جوش مگر از خم آن باده فروش است

این دیده ندانم که چرا مست و خراب است
وین عقل ندانم که چرا رفته ز هوش است

دل باده کجا خورده ندانم شب دوشین
کاو بیخبر و مست و خراب از شب دوش است

این کیست که دردل گوش دل آهسته سخنگوست
وان کیست که اندر پس این پرده بگوش است

در گوش فلک از مه تو حلقه که انداخت
این چرخ ندانم که چرا حلقه بگوش است

این مهره مهر از چه برین چرخ روانست
بر اطلس گردون ز کواکب چه نقوشست

ای هدهد جان ره بسلیمان نتوات برد
بر درکه او بسکه طیور است و وحوش است

ساکن نشود بحر دل مغربی از جوش
یارب ز چه بادست که در جنبش و جوش است
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.